Pokrzywa zwyczajna...

Pokrzywa (Urtica dioica) to żyjąca gromadnie bylina, która zależnie od siedliska osiąga wysokość od 30 cm do ponad jednego metra. Ma sercowate liście o ząbkowanych brzegach, które rosną parami naprzeciw siebie. 

 

Wyrastają one z silnej łodygi o kwadratowym przekroju. Na szczycie znajduje się kwiatostan. Męski jest skierowany skośnie ku górze, żeński po zapłodnieniu zwisa w dół. Cała roślina jest pokryta włoskami parzącymi. Niemniej „głaskanie” z włosem nie wywołuje negatywnych skutków. Pokrzywa to typowy chwast.

Zwykle rośnie w wielkich skupieniach na glebach bogatych w azot. Spotkać ją można przy drogach, płotach, na polanach leśnych, nad brzegami wód oraz w górach. Zasadniczo niemal wszędzie na całej półkuli północnej.

Roślina ta stosowana jest jako szpinak (młode pędy), w zupach ziołowych i po sparzeniu, na surowo ze świeżymi ziołami. Na świeżo lub suszona może być stosowana jako herbata. W połączeniu z miętą i cytryną można z niej przyrządzić orzeźwiający napój.

Pokrzywa zawiera: truciznę pokrzywową (podobną do kwasów żywicznych), sekretynę (enzym), histaminę, acetylocholinę, kwasy octowy i mrówkowy, glukokininę, chlorofil, karotenoidy, witaminę C i kwas krzemowy. Jej zastosowanie ułatwia przemianę materii, poprzez wzmożone wydzielanie przez nerki. Jest szczególnie polecana w chorobach reumatycznych. Służy jako środek oczyszczający krew, stosowany przeciwko dyskrazji (nieprawidłowy skład krwi). Ma także zastosowanie w łuszczycy, przy wspomaganiu w terapii rakowej i zewnętrznie, do odciągania przez skórę (jako okłady). Nasiona mają właściwości wzmacniające ludzi starszych.

Pokrzywy zbiera się w okresie od kwietnia do sierpnia.

 

Z pokrzywy można także we własnym zakresie wykonać bardzo wartościowy nawóz do roślin.

texte et photo par Raphaël