Jacy są ludzie w szpitalu psychiatrycznym...

O szpitalu jako takim opowiadać Wam, Szanowni Telewidzowie, nie będę. Chciałbym się skupić na ludziach, a konkretnie na pacjentach. Początkowo trafiłem na oddział dla osób ze średnimi zaburzeniami. Nie było tam szczególnie przyjemnie, bo choroby różne i niektórzy ciut uciążliwi byli. Po szybkiej diagnozie zostałem jednak przeniesiony na oddział specjalizujący się w stanach depresyjnych i na nim zamierzam się skupić.

Paradoksalnie, ludzie których tam poznałem wydali mi się bardziej normalni, niż niejeden z jakim miałem kontakt poza szpitalem. Główne cechy, to prostota, wyrozumiałość i szczerość. Mało kto udaje tam kogoś, kim nie jest; ściemnia na temat swej wspaniałości, opowiada niestworzone historie itp. Wszyscy przyszli z jakimś problemem i na jego leczeniu się skupiają. Skupiają się głównie na sobie, lecz bez niezdrowego egoizmu. Nie interesują się prywatnym życiem innych, ani nie pytają o zawód, czy pracę, co dla wielu jest wyznacznikiem statusu.

Jedynymi osobami, które prowadziły ze mną wywiad byli lekarze. Pacjenci nie wypytywali, ale jak ktoś chciał pogadać, to wysłuchali. Na grupach wsparcia byli otwarci, a poza nimi, wstrzemięźliwi. Niemal nie występowały zjawiska typu lustracja, ocena czy krytyka. Panowała głównie atmosfera równości i zrozumienia. Poza nielicznymi wyjątkami było wręcz sympatycznie. Do tego stopnia, że osoby odwiedzające kogoś po raz pierwszy, były bardzo zaskoczone. Spodziewali się pewnie, że połowa facetów będzie Napoleonami, a druga, Chrystusami. Kobiety natomiast podzielą się na nawiedzone w milczeniu, bądź szaleństwie.

Podobne obawy mieli zresztą niektórzy pacjenci, którzy wcześniej nie zetknęli się z podobną sytuacją. Okazało się jednak, że jest tam po prostu fajnie, a ludzi podobnych, do tam zgromadzonych, chciałoby się spotykać w codziennym życiu. Przynajmniej ja bym chciał.

texte et photo par Raphaël