Żmijowiec zwyczajny...

Żmijowiec zwyczajny (Echium vulgare) jest dość specyficzną rośliną dwuletnią. W pierwszym roku tworzy rozetkę liści, a dopiero w drugim, kwiatostan. Rośnie w prawie całej Europie, a w Polsce jest pospolity. Ulubionym siedliskiem żmijowca są nasypy kolejowe, przydroża, wysypiska, suche zbocza, kamieniołomy i żwirownie. Takie rozmieszczenie wynika z tego, że rośnie chętnie na glebie luźnej, kamienistej. Spotkać go można do wysokości 1200 m n.p.m.
  Roślina osiąga wysokość do 100 centymetrów. Kwitnie od czerwca do października, a jej kwiaty są początkowo czerwonawe, później niebieskie, rzadko białe. Mają one dość nieregularny, dzwonkowaty kształt z daleko wysuniętymi pręcikami niejednakowej długości. Szyjki słupka są rozszczepione i wystają z korony kwiatowej przypominając głowę żmii.

 

  Liście żmijowca mają kształt podługowato-lancetowaty i są sztywno owłosione, odziomkowe na ogonkach, z wystającym nerwem środkowym. Osiągają długość do 15 centymetrów. Okazała łodyga jest szczeciniasto owłosiona. Korzenie tej rośliny sięgają do głębokości 250 centymetrów!
          Opis na podstawie:
"Leksykon przyrodniczy - Kwiaty polne i leśne" Bertram Miinker
Tytuł oryginału: Steinbachs Naturfiihrer: Wildblumen Mitteleuropas
Świat książki, Warszawa 1998

texte et photo par Raphaël