Przygoda kota Victora, c.d.

<< początek 

Następnego dnia, przed południem Victor pojawił się na podwórku. Jak gdyby nigdy nic. Nawet do chałupy się nie pchał, choć wydawać by się mogło, że winien się na miskę rzucić. Ułożył się dumnie i leżał kiwając swym puchatym ogonem.

Po chwili nastało pukanie. Otworzyłem drzwi i ujrzałem naszą miłą, młodą, francuską sąsiadkę. O dziwo nie była uśmiechnięta ni zadowolona, że mnie widzi. Wręcz przeciwnie, przyszła się awanturować. Ma się rozumieć powodem był kot, który rzekomo się włamał, zasiał zniszczenie, nabrudził kupą i zjadł jej rybkę. Po chwili zaprosiła mnie do siebie, bym sam zobaczył szkody. Co ujrzałem? Po pierwsze lekko pomiętą narzutę, na której Victor zapewne spał. Następnie, w łazience, wannę małym z zaciekiem od siku i dwiema zaschniętymi już kupami. Po trzecie, nie miała w mieszkaniu akwarium ani nawet pojemnika w jakim można by rybkę trzymać. Zaproponowałem, że narzutę mogę oddać do pralni a łaźnię wyczyszczę na błysk ale się nie zgodziła. Była roztrzęsiona i chciała wszystko przemyśleć, zatem wróciłem do siebie.

Po chwili wróciła stwierdzając, że idzie to zgłosić na policję. 

Ucieszony zaproponowałem jej swe towarzystwo i poinformowałem, że oni znają już sytuację i pewnie się ucieszą, że kotu nic nie jest. Poszliśmy zatem obok. Policjanci ucieszyli się nie tylko z wieści o kocie ale i z przedstawienia, jakie mademoiselle nam wszystkim zafundowała. Gdy kurtyna opadła poprosili mnie o wypowiedź. Stwierdziłem, że mogę uskutecznić pranie i sprzątanie ale brak tam śladów hodowli ryby. Pani odrzekła, iż już usunęła kulę, w której jej szczęście pływało. Policjanci powiedzieli, że pani może oczywiście złożyć skargę tak na zwierzę jak i właściciela ale na jakiś szczególnie srogi wyrok w tej sprawie nie ma co liczyć. Tym bardziej, że ja się do kota przyznałem i zaoferowałem usunięcie szkód. Poszła zatem do domu przemyśleć a ja, po krótkiej rozmowie na komisariacie i zapewnieniu, że wrócę by opowiedzieć ciąg dalszy, wróciłem do siebie.

Po około kwadransie stukanie do drzwi. Mademoiselle przyszła z prośbą o moją polisę na mieszkanie. Postanowiła skontaktować się z ubezpieczycielem, by on pokrył koszty naprawy powstałych u niej szkód. Oczywiście dałem a ona zadzwoniła. Co usłyszała nie wiem ale robiła się coraz bardziej purpurowa. Na koniec stwierdziła, że oni to tacy i owacy i nic z jej planu nie wyjdzie. Poszła do siebie a ja zrobiłem sobie kawę.

Ponownie pukanie, oto sąsiadka przybyła ze stanowczą prośbą o obiecane usunięcie szkód. Zabrałem wszystko, czym łaźnia bogata i potuptałem na górę. Wyszorowałem, odplamiłem, wybieliłem i wychlorowałem wannę tak, że aż zdziwiony byłem, iż dziury w niej nie powstały. Poprosiłem również o nakrycie kanapy ale odmówiła. Chciała się tym samym zająć. Na pytanie, gdzie wsadzi rybkę jeśli jej odkupię podziękowała stanowczo, zatem z uśmiechem (pewnie szyderczym) się pożegnałem. Ufff... koniec historii, kot w dom, sąsiadka udobruchana, policjanci rozbawieni.

Nagle: puk, puk... Sąsiadka... Nie, nie mademoiselle, ta druga, co do Victora przemawiać lubi. Chciała się dowiedzieć, czy wszystko w porządku i czy zwierzę dobrze się czuje.

Na zakończenie jeszcze jedno. Jak to się stało, że kot z pragnienia nie padł (było to latem)? Otóż pani miała u siebie kran podobnie działający jak nasz. W sensie, cieknący...

<< początek 

texte et photo par Raphaël