Wiersz, rów...

droga gruntowa, po prawej las

oba te światy rozdziela rów

w nim przyczajony, jak królik spłoszony

siedzi...

wciąż jedna, ta sama, powraca doń myśl

czy zostać poniżej, czy lepiej jest wyjść?

tak wegetuje w rozterce, czas długi,

wybór jest trudny, nic nie jest pewne

ta droga szeroka i długa, i odkryta cała...

poczuje się na niej całkiem obnażony?

ten las i zarośla, gęste, dość przytulne...

cóż jednak skrywają, co czai się w trawie?

i tak pozostaje w tym rowie przyczajony

węszy, patrzy, słucha, ciągle kontempluje

i siedzi...

Rafał Ratyński

Pobiedziska 15.10.2013

fot. Grzegorz Dyszlewski