Nawłoć pospolita (Solidago virgaurea) to duża roślina wieloletnia. Osiąga ona od trzydziestu centymetrów do metra wysokości. Jej silne łodygi są gładkie, ewentualnie słabo owłosione oraz niezbyt rozgałęzione. Liście u nasady łodygi są odwrotnie jajowate lub owalne, przeważnie ząbkowane. Nie jest to jednak regułą. Zwężają się one w ogonek. Te, znajdujące się na górze, są siedzące, całobrzegie i lancetowate.
Nawłoć wyróżniają żółte kwiaty osadzone w licznych koszyczkach. Wspólnie tworzą one tworzą o rozgałęzioną wiechę. Okres kwitnienia przypada od lipca do października.
Roślina występuje w widnych lasach i zaroślach, na wrzosowiskach a nawet skałach. Dobrze radzi sobie również na terenach suchych, gdyż jej korzeń może osiągać długość nawet stu centymetrów. Spotkać ją można niemal w całej Europie, z wyjątkiem basenu morza Śródziemnego. W Polsce najczęstsza jest na niżu i w dolnych partiach górskich.
W kraju, bardzo częsta bywa także nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis). Jest ona sporo większa od pospolitej, gdyż dorasta od pięćdziesięciu centymetrów do 2,5 metra. Ma gęsto, krótko owłosioną, silną łodygę. Owłosienie występuje również na spodniej części liści, które osiągają długość od 10 do 15 centymetrów. Mają one lancetowaty kształt i ząbkowane brzegi. Kwiaty prócz swej wielkości są bardzo zbliżone do gatunku nawłoci pospolitej. Identyczny jest okres jej kwitnienia.
Kanadyjska rośnie głównie na łęgach, brzegach lasów i cieków wodnych oraz nieużytkach. Pochodzi z Ameryki Północnej, jednak zadomowiła się prawie we wszystkich częściach Europy.
Opis na podstawie:
"Leksykon przyrodniczy - Kwiaty polne i leśne" Bertram Miinker
Tytuł oryginału: Steinbachs Naturfiihrer: Wildblumen Mitteleuropas
Świat książki, Warszawa 1998
texte et photo par Raphael
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz