Cytat...

Nie lubię cytatów. Staram się ich unikać, nie stosować. Widuję wiele osób, które często ich używają. Nie wiem jednak po co. Po pierwsze, uważam iż można coś powiedzieć od siebie a ewentualnie cytatem się wesprzeć. Użyć go jako początek wypowiedzi, bądź jej puentę. Po drugie, w wielu wypowiedziach tkwi niedoskonałość polegająca na tym, że nie całkiem pokrywają się z tym co myślę. Podobnie jest z tekstem poniżej, jednakże coś mnie w nim poruszyło i dlatego... Ma coś w sobie:

"Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi.
One są córami i synami tęsknoty życia samymi w sobie.
Przychodzą poprzez was, ale nie od was.
I pomimo, ze są z wami, nie należą do was.
Macie prawo podarować im waszą miłość, 
ale nie wasze myśli.
Bo one maja myśli swoje własne.
Macie prawo dać dom ich ciałom, 
ale nie ich duszom.
Bo ich dusze żyją w domu jutra, 
którego nawet w waszych snach odwiedzić nie możecie.
Możecie się starać być jak one, 
ale nie próbujcie upodabniać ich, do was.
Bo życie nie biegnie wstecz, 
nie spieszy się do dnia wczorajszego..."

Khalil Gibran (1883 - 1931) - poeta 
i filozof libańskiego pochodzenia.

W dużej mierze zgadzam się z tym panem. Wszak dziecko to nie zabawka, którą się tworzy ni zwierzę do tresury. Dziecko ma tę samą hierarchię co dorosły. Jedyna różnica polega na tym, że młode osobniki znajdują się w stadium rozwoju a nie przemijania. Kształtowanie owszem, ale w rozsądny sposób. Rozwój przez naukę i pomoc w zdobywaniu doświadczeń. Przez narzucanie czegokolwiek wiele się nie osiągnie (niewiele dobrego). Ponoć człowiek, to istota myśląca...

texte par Raphaël, photo des archives

(c'est moi, bien sûr)