sobota, 9 września 2017

Wiersz, łąka...

łąka
rozległa jak morze
tak wielka
mnie się wydaje

na łące
przestrzeń bezkresna
tak bardzo,
że Cię nie widzę

ta połać
ogromna nas dzieli
trzymając nas 
z dala od siebie

choć smutne
to bywa chwilami
dla dobra 
naszego być musi

nie musi!
ja tego chciałem
nie po to,
by łąka zarosła

nauczyć się
kosić ją pragnę,
by chwasty
nas nie rozdarły

rozłąka
dzisiaj nas dzieli
i smutek
wzbudza w obojgu

lecz jutro
już będzie lepiej,
a wolność
nas dotknie spokojem
Rafał Ratyński
Tworki 18.08.2017
fot. Grzegorz Dyszlewski

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz