Styczeń w krzakach...

Dzisiaj tekst ciut nietypowy. Zabieram Was bowiem, Szanowni Telewidzowie, na wirtualny spacer w krzaki. Wczorajszy spacer. W psim towarzystwie oczywiście, choć nie ono będzie tutaj prym wiodło.

Na początek doszliśmy do niewielkiego rozlewiska, by skręcić przed nim w lewo. Tam naszym oczom ukazała się okazała, zaorana polana. Jeszcze do niedawna była zarośnięta, jednak panowie leśni dokonali w tym miejscu dość znacznej przecinki. Drewno wywieźli, teren jak wspomniałem zaorali i czekają na wiosnę. Wtedy to pewnie, szkółkę tu posadzą...

Nieco dalej pies mnie znikł z oczu. Nigdzie go nie było, choć patrzyłem w prawo i w lewo. Gdyby nie fakt, że spod pewnego korzenia zaczęła wylatywać ziemia, pewnie kontynuowałbym spacer w samotności. Kuba wszedł do tej jamy i albo się dobrze bawił, albo czegoś szukał. Poprosiłem, go jednak by zbytnio nie szukał, bo jak znajdzie, to nie wiem, co my z tym zrobimy. Posłuchał, niczego nie znalazł, więc poszliśmy dalej. Jako, że kopanie bardzo brudzi podwozie kolega znalazł sadzawkę, w której był je umył.

 

Tuptając sobie radośnie dalej, napotkaliśmy fajne rośliny. Takie mchy i rozchodniki. Bardzo sympatyczne były w wyglądzie i dotyku. Jak się nieco ociepli, to chyba tu przyjdę. Uszczknę sobie nieco do doniczki zewnętrznej.

Wszystkiego drewna z lasu, panowie nie wywieźli. Ubywa go regularnie, lecz czasu na to potrzeba. Prócz mijanej polany odwiedzili spore połacie lasu, gdzie wycięli wybrane drzewa.

Ostatnio jak tak szedłem, spotkałem nieduży dostawczy. Stał sobie, a wyładowany był budkami lęgowymi. W większości nie wyglądały najlepiej i pewnie dlatego panowie je zdjęli. Od kilku dni w ich miejsce pojawiają się nowe. Czy całkiem nowe to nie wiem, ale wyglądają ładnie. Po niektórych znać, że są remontowane, lecz to chyba nie szkodzi. Najważniejsze w tym wszystkim, że już wczesną wiosną ptactwo znajdzie domki. Będzie mogło rozpocząć proces zalotów, godów i wspólnego gniazd wicia.

 

Idąc dalej raźno doszliśmy nad akwen. Latem jest on pełen a nawet ryby w nim łowią. Na zimę jednak, jest osuszany. Główne zadanie tego zbiornika, to magazynowanie wody dla potrzeb pożarnictwa. Zastanawia mnie trochę, jak żyją te rośliny. Latem zatopione a zimą odkryte. Chyba te niewielkie zielone są prawdziwymi twardzielami.

 

W związku z przecinkami sporo maszyn tędy jeździ. Zdolności trakcyjne mają naprawdę dobre zatem teren im nie straszny. Na niektórych odcinkach trasy ich przejazdów, mogłyby spokojnie posłużyć, organizatorom rajdów. Ciekawe czy Maluchem, dałbym radę przejechać(?)

 

Pełznąc sobie dalej (bo energii ubyło) napotkałem drzewa wielce interesujące. Niektóre były bez dołów, inne rosły poziomo. Bardzo ciekawe zjawisko. Potwierdza ono teorię, że ludzie... to nie wiedzą, jaki siły drzemią w naturze.

 

Na następnych zdjęciach widać już koniec wycieczki. Zbliżamy się do cywilizacji, jednak niezbyt głęboko w nią wnikać musimy. Całe szczęście, bo lepiej blisko krzaków mieszkać niż wśród samych betonów. Ludzie, którzy mają tu swe domy, raczej narzekać nie mogą. Ja z mym towarzyszem musimy jednak iść ciut dalej. Niewiele, ale zawsze. Nie zmienia to jednak faktu, że dziś powtórka z rozrywki, choć kierunek zapewne obierzemy ciut inny...

texte et photo par Raphaël