Fiat Seicento...

Przeglądałem sobie mojego bloga (czasami tak mam) i spojrzałem na dział moto i pedały. Już jakiś czas temu myślałem, że motoryzację, którą jeździłem, wyczerpałem tematycznie, ale nie. Miałem przecież przygodę z kFiatkiem o nazwie Seicento. Nie zrobiłem nim tysięcy kilometrów, lecz pewne przemyślenia mam...

Konkretnie była to wersja Van z silnikiem 1,1. Skąd taki pomysł? No... nie był on mój, bo dostałem go jako auto zastępcze, gdy musiałem wstawić firmowe Ducato (o nim tutaj >>) do serwisu. W pierwszej chwili pomyślałem "o kur...", "czarna d..." i inne wulgaryzmy. Wszak mogłem tego bączka zapakować po dach, wsadzić doń dwie osoby i wjechać spokojnie na paką Ducato.

Mimo to, jeszcze sporo towaru bym upchnął dookoła. No ale trudno. Taki pojazd dostałem jako zastępczy, to takim jeździć musiałem. Po pierwszym załamaniu przyszła pora na walkę. Okazało się, że dwuosobowy Fiacik ma całkiem ustawny bagażnik. Przy odrobinie pomyślunku, można było sporo weń wpakować. Przeszkodą była ładowność, bo dość szybko przybierał wygląd pędzącej motorówki.

No ale... to nie jest ciężarówka i nie można wrzucić mu na barki palety papieru do ksero. Średnia masa takiego ładunku, to 800 kg, czyli chyba więcej, niż on sam waży. Zresztą i tak by się tyle nie zmieściło na objętość. Ale dość o ekstremach i przejdźmy do zalet. Dynamiczny silnik - naprawdę, w mieście całkiem wystarczający. I to parkowanie. Mmmmmmalina - coś pięknego, bo włazi wszędzie i zawsze. Nie jest to Smart, ale i tak jest super.

W sumie, jeżdżąc nim około tygodnia, polubiłem krasnala. Żeby wrzucić parę skrzynek i bujnąć się po mieście
(np. dla małego przedsiębiorcy), to niegłupie rozwiązanie. I mało pali, o ile się go nie katuje. Dziś niestety trudno byłoby kupić Vana, bo zajeździli je w większości, przedstawiciele handlowi. Dokładnie pamiętam, jak ponad 15 lat temu traktowali te auta.

texte par Raphaël

photo: Fiat official